Patronat medialny:

  

Prolog

Huk zakończony klaskaniem skrzydeł spłoszonych ptaków wbił się w uszy. Ciemnozielony honker zatrzymał się w chmurze dymu, powstałej w środku konwoju. Sznur pojazdów stanął na dnie wąwozu, jadący za samochodem transporter ostro zahamował. Przez sekundę nie działo się nic. Nienaturalną w lesie ciszę przerwał jęk otwieranych drzwi przedziału desantowego Rosomaka. Z wozu bojowego wyskoczyło kilku żołnierzy. W tej samej chwili powietrze rozdarł rój pocisków. Metalowemu  klekotaniu karabinów zawtórował tupot ciężkich butów rozpraszającej się grupy żołnierzy. Drzwi Rosomaka zamknęły się. Jeden z wybiegających upadł. Przestrzeń wypełniło tremolo wystrzałów. W nozdrza wbił się zapach prochu. Kilkanaście metrów od dymiącego się honkera przykucnęło w krzakach dwóch mężczyzn. Nie brali udziału w walce, przyglądali się. Jeden z nich – przez wizjer obiektywu.

– Masz to? Nagrałeś?

– Dźwięk też nagrywam...

– Sorki – facet w mundurze odsunął się od cywila z aparatem.

Kanonada przeniosła się na łagodnie rosnące zbocze wąwozu. Czterech żołnierzy wdrapywało się właśnie na górę, gdy nad urwiskiem pojawił się mężczyzna z karabinem. Miał na sobie mundur. Jego głowę i twarz oplatała biało-czarna chusta. Ramiona oplatały białe taśmy. Pochylił się nad wspinającą się czwórką i wycelował.  W tym samym czasie odezwały się karabiny kryjących się za unieruchomionym konwojem żołnierzy. Napastnik upadł, znikając z pola widzenia. Chwilę później czwórka żołnierzy była już na górze, a podszyt lasu porastającego koronę wąwozu zamknął się za ich plecami. Huk wystrzałów wygasł. Bitwa w wąwozie zakończyła się tak nagle, jak się zaczęła. Z wozów ostrzelanego konwoju zaczęły dobiegać komendy żołnierzy, przerywane trzaskami komunikatów z radiostacji.

– Czysto! Przerwać ogień! Wychodzimy! – nad wąwozem rozległy się okrzyki drużyny bojowej. Chwilę później czterech żołnierzy zbiegało ze skarpy.

Kryjący się w krzakach oficer podniósł palec wskazujący.

– Oto i nasi bohaterowie. Łapiesz ich? Ten z przodu to „Diabeł”, za nim „Sroka”. Tych dwóch z tyłu to „Tami” i... „Ordyn”, kierowca tego dymiącego „bombowca”.

Obserwatorzy opuścili swoje stanowisko w krzakach i podeszli do transportera.

– Szybka akcja – rzucił cywil.

„Diabeł”, drobny facet, brunet – jak się okazało po zdjęciu hełmu, z owiniętą wokół szyi arafatką, obrzucił nieznajomego ciężkim spojrzeniem.

– Czyli taka, jaka powinna być – sapał, rozładowując karabin

– Są ranni? – dopytywał facet z aparatem.

– Dwóch, ale już są zaopatrzeni – wyjaśnił krępy, krótko przystrzyżony trzydziestokilkulatek. „Tami” kiwnął głową w bliżej nieokreślonym kierunku.

– Śmigłowiec ewakuacji medycznej już leci...

– A co z honkerem? – cywil spojrzał na wóz, pod którym wybuchł ładunek.

– Czeka na kju er ef – rzucił z zawadiackim uśmiechem starszy szeregowy, który zatrzymał się obok „Diabła”. „Ordyn” otrzepał pył z rękawa i zdjął hełm. 

– Na co czeka?

– Na oddział szybkiego reagowania, czyli Quick Reaction Force, w skrócie QRF. Przyjadą, podczepią wóz, odholują do bazy i... – „Ordyn” wskazał na nadjeżdżające transportery – ...o, już nawet są.

– „Tami”, popraw mi ten opatrunek. Jak mam już grać rannego, to muszę mieć podstawy – starszy kapral wyciągnął rękę do ratownika.

– „Sroka”, makijaż też chcesz? – „Tami” zacisnął opaskę na przedramieniu „rannego”.

– Aaa! Chcesz mi rękę zmiażdżyć?! – skrzywił się „Sroka”.

– Miało być dobrze. To teraz jest – medyk uśmiechnął się wrednie.

– Dziękuję, kurwa, bardzo!

– Panowie! Co to za język?! – generał pojawił się nie wiadomo skąd. – To była dobra i szybka reakcja. Macie teraz kwadrans na papierosa i powtarzamy.

Żołnierze nazywali generała „Ojcem”. Nie wyjaśnili, czy ze względu na jego stanowisko, czy styl bycia. To był bezpośredni facet. Gdy coś było źle, dbał o to, by wszyscy dowiedzieli się, że „są do dupy”. Jeżeli jednak rozkazy wykonali bezbłędnie, byli „zajebiści”. „Ojciec” zlustrował załogę „ostrzelanego” wozu i ruszył do następnego w konwoju.

– Tam, gdzie lecimy – zaczął przemowę – powtórek nie będzie! Zapamiętajcie to sobie! Wszystko musi być na sto procent!

Generał wskoczył na schodek desantowy Rosomaka. Przez chwilę rozglądał się w milczeniu, by wreszcie wydać werdykt.

– Dobra robota, chłopcy! Jesteście zajebiści! – To nieprawda, że życiem rządzą przypadki. Życie to fizyka, każda akcja wywołuje reakcję. Każde działanie, przemyślane lub nie, niesie ze sobą konsekwencje. Ja potrzebowałem trzydziestu dziewięciu lat, by to zrozumieć – uśmiechnąłem się do siedzącego w fotelu obok oficera. Marcel wpadł do firmy pożegnać się przed

– Chcesz mi powiedzieć, że zaplanowałeś sobie ten wyjazd?

– Nie. Nigdy tego nie planowałem.

– Więc o czym mówisz?

– Pomyślałem sobie, że wszystko to, co do tej pory robiłem, stworzyło okoliczności, które nigdy by nie zaistniały, gdybym nie był tu, gdzie jestem.

– Coś w tym jest, ale pamiętaj, że trochę ci w tym pomogłem – Marcel jednym ruchem zaciągnął się papierosem i zgasił niedopałek w metalowej popielniczce.

– I wice wersal.

– Wiem, wiem. Dlatego trzymamy się razem, he, he, he.

– Dobra. Kończymy. Muszę wracać do roboty – podniosłem się z fotela.

– No. Ja też muszę lecieć. Pamiętaj o przesłaniu dokumentów i załatw wreszcie ten paszport.

– Przestań się mazać. Załatwię – wyrzuciłem do kosza papierowy kubek po kawie i wyszliśmy z palarni.

To była nasza ostatnia rozmowa w Polsce. Kolejne spotkanie miało się odbyć za dwa miesiące. Tysiące kilometrów stąd. Dlaczego zdecydowałem się na wyjazd? To naprawdę dobre pytanie.