Pilecki po wojnie nie walczył z bronią w ręku, nie był nawet w lesie. Jednak wbrew powtarzanym do dziś kłamstwom komunistycznej propagandy Rotmistrz nigdy się nie poddał, nie dał się złamać w ubeckim śledztwie, pozostał Niezłomny. Taki był przez całe życie, a został zamordowany w wieku zaledwie 47 lat. Można powiedzieć – w kwiecie wieku.

Pilecki brał udział w najważniejszych dla Polski wydarzeniach. Żołnierz 1920 roku, potem obywatel odbudowujący z gruzów Ojczyznę (i rodzinny majątek), dowódca wojny obronnej 1939 roku. Z misją rozpoznania z własnej woli dostał się do Auschwitz w piekło tej niemieckiej fabryki śmierci. Potem, jeszcze w trakcie brawurowej ucieczki z obozu, prosił okoliczne placówki AK i centralę w Warszawie o zgodę na podjęcie akcji wyzwolenia więźniów. Kiedy rozkaz organizacji „NIE” zabronił mu wzięcia udziału w powstaniu warszawskim, walczył początkowo jako szeregowiec, później dowodził oddziałem w Zgrupowaniu Chrobry II. Jego powstańcza reduta przy placu Starynkiewicza nigdy nie uległa Niemcom.

Pomimo licznych zasług Pilecki nie jest wizytówką Polski na świecie, choć nie każdy kraj może się poszczycić bohaterem tej miary, najwyższej próby. Dla świata Pilecki skazany jest na zapomnienie przynajmniej z dwóch powodów. Po pierwsze, bo Auschwitz ma pozostać w pamięci jako miejsce tylko żydowskiego cierpienia. Po drugie, bo bohaterem dla świata nie może być przeciwnik komunizmu, a tym bardziej ofiara tego zbrodniczego systemu, której oprawcami byli komuniści żydowskiego pochodzenia. Przecież nie wolno mówić o zbrodniach popełnionych przez Żydów, którzy nie kryli swojej nienawiści do Polaków. Dlatego w muzeum-obozie wciąż nie mogą głośno wybrzmieć słowa Rotmistrza wypowiedziane w ubeckiej katowni: „Oświęcim przy tym to była igraszka”.