Mówiono, że jego wygląd zewnętrzny nie był wart złamanego grosza: brat Leopold mierzył zaledwie 135 centymetrów wzrostu, miał wadę wymowy i karłowatą posturę.

Mimo to pragnął pracować jako misjonarz. Decyzje przełożonych były jednak inne - powierzono mu posługę spowiednika. Tak ponad 30 lat spędził w jednym miejscu - klasztorze w Padwie.

Czy jego życie było porażką? Wręcz przeciwnie! Paschalis Rywalski, generał zakonu kapucynów w liście z 1976 roku, odnosząc się do postaci o. Leopolda, napisał: „Dziwny jest w tym człowieku brak proporcji między ludzkimi ograniczeniami a zadziwiającym sukcesem jedynej w swoim rodzaju duchowej przygody. Natura okazała się być macochą dla naszego braciszka. Uniemożliwiła mu rozwój jego powołania w wymiarze ludzkim. Czy jego życie nie mogło się pogrążyć w przeciętności, prowadząc do zgorzknienia lub też tragicznego kryzysu powołania? Tymczasem okazało się pełnym powodzeniem, absolutnym, wiecznym triumfem”.

Niech ta książka służy takiemu poznaniu - odkryciu przez Czytelnika triumfu Boga na drodze do świętości zwykłego człowieka, doświadczonego ograniczeniami, chorobą, słabościami i przeciwnościami. W poznawaniu postaci świętego kapucyna pomocna będzie biografia autorstwa Marka Miszczyńskiego OFMCap, umieszczona na początku książki, a opisująca wzrastanie w rodzinie, rozwój powołania, posługę kapłańską, charakterystyczne cechy i cnoty oraz schyłek ziemskiej wędrówki. Po niej Czytelnik może zagłębić się w dokumenty poświęcone postaci charyzmatycznego zakonnika: homilię Pawła VI z uroczystej beatyfikacji o. Leopolda, homilię Jana Pawła II z kanonizacji, przemówienie Jana Pawła II do grupy pielgrzymów, list generała zakonu kapucynów Paschalisa Rywalskiego z okazji beatyfikacji oraz list generała Flavia Roberta Carrary z okazji kanonizacji.

Na końcu publikacji dołączony został wybór myśli o. Leopolda podzielonych na miesiące, tak by Czytelnikowi codziennie mogła towarzyszyć jedna z nich.

Całość została ubogacona fotografiami z życia o. Leopolda.

Podczas jubileuszu 50-lecia święceń kapłańskich o. Leopold przyznał:

„Narodziliśmy się, aby się trudzić. Największą radością jest móc być zajętym”.

Razem z nim możemy się przekonać, że nawet w codzienności każdy z nas może stać się małym wielkim świętym.