Wydawnictwo M oddaje do rąk Czytelnika II wydanie tomu wierszy „ Głosy” Jana Polkowskiego – Laureata prestiżowej Nagrody Poetyckiej im. Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego za najlepszy poetycki tom roku – ORFEUSZ. Poety wyjątkowego!Uroczyste wręczenie nagrody odbyło się 29 czerwca 2013 r. Kapituła tak umotywowała wybór laureata:Tomasz Burek – Laudacja„Czy poezja nie powinna być szczególnie wyczulona na anonimowe, niewysłowione przesłanie, strawione przez zgiełk śmierci i chaos kłamstwa?” – czytamy w krótkiej nocie załączonej do zbioru.Polkowski cyklem osiemnastu wierszy odpowiedział na własne pytanie. Użyczył swojego głosu ofiarom masakry, która stanowiła tyleż masakrę fizyczną, co i – na dłuższą metę – masakrę psychiczną. Nie wszystkim, rzecz jasna, mógł głosu użyczyć, tylko niektórym: pięciu zastrzelonym, jednemu rannemu, czterem bolejącym matkom, dwóm ojcom, dwóm synom, dwom żonom, jednej narzeczonej, jednemu bratu. Ale to w zupełności wystarczyło, by poznać klimat życia owej nieuleczalną naznaczonej traumą zbiorowości ludzkiej, rozmiary poniesionej przez nią straty, emocjonalną głębię doświadczonego nieszczęścia, syzyfowe prace pamięci i zapomnienia, i mocowanie się wyobraźni z niewyobrażalnym.Autor jest także nominowany do nagrody im. Wisławy Szymborskiej – przyznawanej po raz pierwszy w tym roku. Nagroda ta ma charakter międzynarodowy, przyznawana będzie co roku za książkę poetycką wydaną w języku polskim w roku poprzedzającym.Spośród prawie 200 tomów wydanych w 2012 roku i zgłoszonych do konkursu wybrano 5 nominowanych publikacji wśród nich znalazły się „Głosy” Jana Polkowskiego!Jurorzy o nominowanym tomie:Przenikać los ludzi wyblakłych, których życie uwięzło w niejasnej frazieznikającego cienia? Jest to świadome lub nieświadome podjęcie pytańi dawnych dylematów Miłosza – co istotne, poetycko prawdziwe, bezfałszywych tonów. Waga tych pytań i dylematów jest wielka – byłobyniedobrze, gdyby współczesna poezja polska się ich wyrzekła.Adam PomorskiKsiążka mocna i wyrazista poetycko.Marian StalaOdnalazłem Polkowskiego po 30 latach, rozpoznaję jego głos – powagęi płomień. Tematyka wiąże się z wczesną poezją: walką o wolność, wiarąi męczeństwem. Przeprowadził się na Wybrzeże, gdzie oddaje głos ofiarom1970 roku. Ton brzmi przekonująco”.Anders BodegårdLaureata tegorocznej edycji nagrody poznamy już 16 listopada 2013 r. podczas uroczystej gali, która odbędzie się w Małopolskim Ogrodzie Sztuki w Krakowie. Gala będzie również transmitowana na żywo przez stację telewizyjną TVN24.Jan Polkowski uznawany jest za najważniejszego poetę niepodległościowego podziemia w latach 80. Poeta opozycyjny.Jedną z inspiracji do powstania wierszy zawartych w proponowanej publikacji były dramatyczne wydarzenia na Wybrzeżu, zakończone brutalną pacyfikacją manifestantów przez oddziały wojska i milicji 17 grudnia 1970 roku. Wiersze Jana Polkowskiego, przywołują wstrząsające losy zabitych i ich rodzin. Autor, ukazując dramat tamtych dni, buduje szerszy kontekst. Nie tylko wskrzesza historię. Pyta i skłania do refleksji na temat najważniejszych w życiu ludzkim wartości. Wśród nich wymienia: miłość, wierność ideom, solidarność, a wreszcie śmierć.Poeta wprowadza nas do świata brutalnej rzeczywistości, wobec której nie można pozostać obojętnym.Polkowski zasługuje na miano poety sumienia, dotyka najdelikatniejszych stron ludzkiej natury, odwołuje się do najgłębszych pokładów człowieczej wrażliwości i sięga metafizycznych przestrzeni. Jego wiesze to „wzruszający dar serca, prezent umysłu głębokiego i czystego, ważny znak czasu, który próbuje sam siebie zrozumieć „w zgiełku śmierci i chaosie kłamstwa”. (Stanisław Srokowski).Pytania, które zadaje Autor są pytaniami uniwersalnymi – zawsze wokół nas są prześladowani, samotni, zagubieni, którzy oczekują pamięci. Polkowski to także poeta piszący o miłości, starości..- wszystkim, co stanowi ludzkie doświadczenie.W jego utworach obecne są wątki i motywy charakterystyczne dla Norwida czy Różewicza – poetów najwybitniejszych, moralistów.Poezja Polkowskiego urzeka finezją słowa, łączy patos z prostotą. Wielowarstwowa. Prosta, a jednocześnie wyrazista. Prowokująca i zmuszająca do osobistych przemyśleń.Starannie dobrane teksty tworzą swoisty poetycki dekalog, szczególnie potrzebny współczesnym czasom – pełnym chaosu, relatywizmu, pośpiechu – zaniku wartości. Uwrażliwiają, są lustrem, w którym możemy sami siebie zobaczyć. Spojrzeć w głąb naszej egzystencji.Wszystkie te walory sprawiają, że wydanie zbioru wierszy „Głosy” jest niewątpliwie wielkim wydarzeniem kulturalnym. .To obowiązkowa lektura dla wszystkich, dla których Historia – Przeszłość – Tradycja – Idee – Człowiek - Teraźniejszość - Przyszłość to pojęcia ważne i bliskie.Książka jest hołdem złożonym bohaterom grudnia 70’.„Te strofy to małe duchowe biografie” – pomniki pamięci.Niepowtarzalne cechy sprzedażowe książki:
Znakomita powieść o trudnych ludzkich relacjach w jeszcze trudniejszych czasach
Jest rok 1938, świat jeszcze śpi spokojnie. Lwów, tygiel narodowości, tętni gwarem i rozbrzmiewa beztroską radością, nie przejmując się tym, że na niebie gromadzą się czarne chmury.
Christina Lamb, doświadczona korespondentka wojenna, oddaje głos kobietom z obszarów objętych konfliktami zbrojnymi. Pokazuje, że przemoc seksualna stanowi uniwersalne narzędzie kontroli. Przedstawia gwałt nie jako „efekt uboczny" wojny, ale potężny instrument zniszczenia, równie skuteczny jak broń chemiczna.
Rok 1943. W okupowanej Polsce nasila się bezwzględny terror. Jednocześnie napływ świetnie wyszkolonych w Anglii cichociemnych, specjalistów od dywersji i sabotażu, umacnia polskie podziemie. Przed Burzą opowiada losy czterech spośród nich. Akcja toczy się na tle prawdziwych wydarzeń, takich jak masakra na Wołyniu czy powstanie w warszawskim getcie.
Najnowsza książka Carlosa Ruiza Zafona, jest poszerzeniem literackiego świata „Cmentarza Zapomnianych Książek”. W każdym z opowiadań jest charakterystyczna atmosfera jego najbardziej znanych utworów – delikatny smutek, dystans i zaduma. Młody chłopak odkrywa, że chce zostać pisarzem. Gaudí, płynący na pokładzie transatlantyku zachwyca się parą i światłem ̶ materią.
Jak wyobrażasz sobie koniec świata? Jako zabójczą asteroidę? Potężną falę upałów, czy wielki wybuch wulkanu? Każdy z tych scenariuszy jest prawdopodobny.
Peter Brannen opisuje pięć masowych wymierań, do których w ciągu milionów lat doszło na naszej planecie. Bada analogie pomiędzy zmianami klimatycznymi XXI wieku a tymi, które doprowadziły do największych kataklizmów w dziejach świata.
