Ojcze nasz - ks. Dolindo

 Ks. Dolindo i komentarze biblijne

Ks. Dolindo był znanym spowiednikiem i mistykiem z Neapolu, miał dar widzenia rzeczy przyszłych, a także bilokacji. Pozostawił po sobie wiele pism, w których przystępnie wyjaśniał Pismo Święte i naukę Kościoła. Napisał również komentarze do modlitwy Ojcze nasz. Udziela w nich wskazówek co do jej odmawiania oraz dzieli się tym, jak odkrywać jej sens i bogactwo. W centrum swoich rozważań postawił naszą relację z Bogiem i zachęca nas do zweryfikowania obrazu Boga jaki w sobie nosimy. 

Jak pogłębić modlitwę i jak w niej trwać

Ks. Dolindo dzieli się swoim osobistym doświadczeniem modlitwy i za pomocą prostych odniesień do codzienności zostawia szereg praktycznych rad, jak pogłębić swoją modlitwę, jak w niej wytrwać i jak sprawić, żeby słowa Ojcze nasz stały się integralną częścią naszego życia. Modlitwa Pańska w komentarzach ks. Dolindo Ruotolo nabiera różnych znaczeń. Jest równocześnie modlitwą zjednoczenia wiernych i modlitwą pełnego zawierzenia Bogu jako dziecka Bożego. 

 Kieszonkowe, ale eleganckie

Książka posiada poręczny format dzięki czemu możemy ją wykorzystać do codziennej modlitwy w domu albo do adoracji i medytacji w Kościele. Jest przy tym pięknie wydana na kredowym papierze i z wieloma fotografiami. 

Fragment:

Don Dolindo do Laury De Rosis

20 lipca 1913

Jesteśmy przyzwyczajeni do uchylania się od tego, co znajduje się w świecie, i z tego powodu często się potykamy i upadamy. Jeśli jednak chodzi o mnie, to lubię coś wręcz przeciwnego: przekształcanie wszystkiego w Bogu! Jeśli powiem: „Widząc kamienie, muszę uciec, ponieważ się potknę; napotykając ciernie, muszę ich unikać, ponieważ się pokłuję; w błocie się ubrudzę; itp.”, to nie będę mógł się w ogóle poruszać. 

Dlatego wolę mówić: „Kamienie są dobre do budowania, usuńmy przeszkodę i zbudujmy piękny budynek; ciernie są dobre w żywopłocie, usuńmy je zatem spośród kwiatów i odłóżmy je na bok; błoto to dobry nawóz, zbiorę go bez wybrudzenia się i sprawię, że kwiatek na łące będzie lepiej rósł”.

Tym sposobem życie staje się nie tyle uciskiem, ile raczej delikatną pracą miłości! By dojść do tego, należy żyć z Bogiem w nieograniczonym do Niego zaufaniu – jak dzieci w swym

domu. (…)

 Może się Pani wydać trudną tak prosta formuła, lecz powtarzam: zamiast bardzo się przejmować waszymi kłopotami, proszę się przyzwyczajać do życia z Bogiem również w tych trudnościach; zamiast pragnąć własnej doskonałości, powinna Pani pragnąć chwały Boga – tylko w ten sposób, krok po kroku, będzie znikało Pani „ja”, a w jego miejsce wejdzie Bóg i wypełni całe Pani życie!

Epistolarium, tom I, s. 222