Płacząca Matka z La Salette i Dębowca

Niektórzy ludzie czytając Orędzie Matki Bożej Saletyńskiej, dostrzegają jedynie Jej upomnienia i czekające na niewierny lud kary. Nic bardziej mylnego. Maryja w La Salette nie przyszła nas straszyć i pogrążyć w rozpaczy, ale wezwać do nawrócenia, abyśmy mogli zaznać owoców odkupieńczej Męki Jej Syna oraz posiąść życie wieczne. 

Orędzie bardzo aktualne

Płacząca Matka z La Salette i Dębowca to książka, która przybliża Orędzie Matki Bożej Saletyńskiej w sposób poruszający i aktualny. Autorka nie tylko przybliża nam okoliczności objawienia w La Salette, ale również ukazuje, jak bardzo te słowa Matki Bożej są ważne dla naszego życia nawet po blisko 200 latach.

Inne objawienia

Książka przenosi nas również do innych miejsc, w których Maryja objawiała się ludziom. Poznamy historię saletyńskiego Sanktuarium Matki Bożej w Dębowcu, które od ponad stu lat przekazuje wiernym prawdy zawarte w objawieniu. To niezwykłe miejsce, które jest pełne duchowego bogactwa i inspiracji.

Modlitwy dla pogłębienia wiary

Dodatkowo, na końcu książki znajdują się modlitwy oraz tajemnice różańcowe dla pielgrzymów odmawiane w polskim La Salette. To idealne uzupełnienie dla osób pragnących pogłębić swoją modlitwę i więź z Matką Bożą.

Atrakcyjne wydanie

Wydanie tej książki zawiera mnóstwo historycznych i współcześnie wykonanych zdjęć, które dodatkowo uatrakcyjniają lekturę. Dzięki nim możemy jeszcze lepiej zrozumieć i wczuć się w atmosferę tych niezwykłych miejsc.

Fragment:

Rozpoczniemy teraz wspólną wędrówkę do Francji, na górę La Salette, by poznać lub przypomnieć niezwykłe wydarzenie z dnia 19 września 1846 r.

W słoneczną sobotę jedenastoletni Maksymin Giraud i prawie piętnastoletnia Melania Calvat paśli krowy w wysokich Alpach na zboczu góry Planeau w granicach gminy i parafi i La Salette. Dzieci były zaniedbane, niewykształcone, ale o prostych i szczerych sercach. Po skromnym posiłku i popołudniowej drzemce pastuszkowie wbiegli na pobliskie wzgórze, by zobaczyć, co robią krowy powierzone ich opiece. Uspokojeni skierowali się w stronę wąwozu, gdzie pozostawili swoje rzeczy. Wtedy zobaczyli tam ognistą kulę światła. Po chwili dostrzegli postać siedzącej na kamieniu i płaczącej kobiety. Miała na sobie wiejski strój: długą, białą suknię z rękawami, srebrzystą chustę związaną z tyłu na plecach, żółty fartuch, a na głowie czepek oraz bogaty, świetlisty diadem. Na ramionach wisiał gruby i ciężki łańcuch.

Dzieci myślały, że widzą przed sobą jakąś skrzywdzoną, wypędzoną z domu matkę. Maksymin był gotowy natychmiast podejść i zaproponować, że ją pocieszą, a nawet pomogą, ale po chwili zmienił zdanie. Przeraził go blask bijący od tej Niewiasty oraz wieńce białych, czerwonych i niebieskich róż, okalające Jej głowę, ramiona i stopy w białych butach, ozdobionych perłami.